อาหารไม่บริสุทธิ์
ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเชตวันเมืองสาวัตถีทรงปรารภการแสวงหาไม่ควร
๒๑ ประการ มีการเป็นพระหมอดู เป็นต้น ของพวกภิกษุ ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธก ว่า...
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
พระโพธิสัตว์เกิดเป็นคนจัณฑาล (คนทุกข์ยาก) ในเมืองพาราณสี
เมื่อเติบโตเป็นหนุ่มแล้ว วันหนึ่งได้เดินทางไปต่างเมืองด้วยกิจธุระอย่างหนึ่ง
จึงเตรียมข้าวสารและห่อข้าวเป็นเสบียง ในวันนั้น สตธรรมมานพ
ลูกชายของพราหมณ์ตระกูลดังประจำเมืองพาราณสีก็เดินทางไกลเช่นกัน
แต่เขาไม่ได้เตรียมเสบียงอาหารอะไรไปด้วย
ชายหนุ่มทั้งสองคนมาพบกันที่ทางใหญ่
สนทนากันทราบเรื่องแล้วก็เป็นเพื่อนร่วมเดินทางไปด้วยกัน
พอเดินทางไปได้เวลาอาหารเช้า ก็ชวนกันแวะลงข้างทางที่สระน้ำลูกหนึ่ง
พระโพธิสัตว์ล้างมือแล้วแก้ห่อข้าว เชิญชวนสตธรรมมานพร่วมกินข้าวด้วยกัน
เมื่อได้รับคำปฏิเสธจากสตธรรมมานพแล้วก็แบ่งข้าวไว้ครึ่งหนึ่ง กินไปครึ่งหนึ่ง
เสร็จแล้วก็ห่อไว้ตามเดิม ล้างมือแล้วชวนกันออกเดินทางต่อไป
จนกระทั่งเวลาเย็นชายหนุ่มทั้งสองจึงชวนกันแวะลงข้างทางอาบน้ำในสระแห่งหนึ่ง
แล้ว
พระโพธิสัตว์ก็แวะไปนั่งกินข้าวอย่างสำราญอยู่คนเดียวโดยไม่ได้เชิญชวนสตธรรมมานพอีก
เพราะเข้าใจว่าถึงชวนก็คงไม่กินอยู่ดี
ฝ่ายสตธรรมมานพเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางมาทั้งวัน หิวข้าวก็หิวได้แต่มองดูเขากินข้าว
พร้อมกับคิดในใจว่า
"ถ้าเขาชวนเรากินข้าวด้วย
ครั้งนี้เราต้องกินด้วยแน่ ๆ"
พระโพธิสัตว์ก็ไม่พูดอะไรกินข้าวท่าเดียว
สตธรรมมานพจึงคิดว่า "มันไม่ชวนเรา
เราจะแอบกินข้าวเหลือเดนมันก็ได้วะ"
เขาได้แอบไปกินข้าวเหลือเดนนั้น
เมื่อกินเสร็จแล้วก็เกิดความไม่สบายใจว่า
"เราทำอะไรนี่
กินอาหารเหลือเดนของคนจัณฑาล ทำสิ่งที่ไม่ดีแล้ว"
ทันใดนั่นเองเขาก็ได้อาเจียนออกมาเป็นเลือดคร่ำครวญอยู่ว่า
"เรากินอาหารที่เป็นเดนของคนสกุลต่ำ
เราเป็นชาติพราหมณ์บริสุทธิ์ไม่น่าจะทำเลย"
คร่ำครวญเสร็จก็เดินโซซัดโซเซเข้าป่าไปและเสียชีวิตในที่สุด
พระพุทธองค์เมื่อตรัสอดีตนิทานแล้วจึงตรัสว่า
"ภิกษุทั้งหลาย เพราะสตะรรมมานพบริโภคอาหารอันเป็นเดนของคนจัณฑาล
จึงคิดเสียใจ ฉันใด
ผู้บวชในพระพุทธศาสนานี้ก็ไม่ควรเลี้ยงชีพด้วยการแสวงหาที่ไม่เหมาะไม่ควร
ฉันนั้น" ได้ตรัสพระคาถาว่า
"ภิกษุใดละทิ้งธรรมเสีย
หาเลี้ยงชีพโดยไม่ชอบธรรมภิกษุนั้นก็ย่อมไม่เพลินด้วยลาภแม้ที่ตนได้มาแล้วเปรียบเหมือนสตธรรมมานพ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น